به گزارش خبرنگار حوزه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «هرمز»؛ عصر آدینه اردیبهشت بود؛ به قول فردوسی هوا خوشگوار و زمین پُرنگار، نه گرم و نه سرد. آمده بودم زیارت امامزاده سیدکامل(ع)، عطر خوش گل‌های حنا در فضا پیچیده بود اما عطری عجیب‌تر حس می‌کردی از جایی دورتر، اگر چشم سر می‌بستی‌ و نفس می‌کشیدی کلام حضرت یعقوب(ع) در سرت چرخ می‌خورد: «إِنِّي لَأَجِدُ رِيحَ يُوسُفَ لَوْلَا أَنْ تُفَنِّدُونِ».

همان وقت صدایی از مسجد کوچه پشتی همه را به مهمانی خاص دعوت می‌کرد، قدم‌هایم تند شده بود، می‌ترسیدم جا بمانم، وارد مسجد شدم همه آمده بودند پیر و جوان، کودک و نوجوان، صندلی‌ها پر بود و روی یکی از صندلی‌های آخر نشستم، نسیم شاخه‌های کهور پیر روبرویم را تکان می‌داد و من لحظه به لحظه عطر رضوی را می‌شنیدم و آدم‌هایی که نیامده، اشک روی صورتشان می‌غلتید.