به گزارش پایگاه خبری تحلیلی«هرمز»؛ نارویی استاد دانشگاه بندر لنگه در یادداشتی اختصاصی برای پایگاه خبری تحلیلی «هرمز» نوشت: روز تولد حضرت امیرالمؤمنین، علی بن ابی‌طالب (سلام‌الله‌علیه) یکی از برجسته‌ترین روزهای ماه پربرکت رجب محسوب می‌شود و این روز را به همه مسلمین عالم که برای امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) شأن والایی قائل هستند؛ همچنین به همه مظلومان عالم، آزادگان عالم و عدالت‌جویان عالم که آوازه عدل علی به گوششان رسیده است، تبریک عرض می‌کنم و از خداوند متعال مسئلت می‌کنیم که ما را به معنای واقعی کلمه، شیعهٔ امیرالمؤمنین و تابع امیرالمؤمنین قرار بدهد.
خصوصیات امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه): آن برجستگی و درخشندگی ایمان ناب امیرالمؤمنین، آن جهاد دشوار و سختی که آن بزرگوار - از اول دوران اسلام تا آخر عمر - خود آن را بر دوش کشید، آن عدالت‌ورزی بی‌نظیر که تا امروز هم نه فقط مسلمانان، بلکه آگاهان غیرمسلمان را هم مجذوب خود کرده است، آن عبادت خالصانهٔ متضرعانهٔ بی‌نظیر آن بزرگوار و بقیهٔ صفات برجسته‌ای که در امیرالمؤمنین هست، چیزهایی نیست که مسلمانان از هر فرقه و مذهبی در آن اختلاف داشته باشند.
امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) شخصیتی است که همهٔ فرق اسلامی دربارهٔ عظمت او، دربارهٔ خصوصیات او و دربارهٔ شأن و منزلت والای او در اسلام، با یکدیگر اتفاق‌نظر دارند.
به‌جرئت می‌توان گفت که علی بن ابی‌طالب (سلام‌الله‌علیه)، می‌تواند نقطهٔ اشتراک و همبستگی میان فِرق اسلامی قرار بگیرد. در همهٔ زمان‌ها و دوره‌ها، فرقه‌های اسلامی - به جز گروه ناچیز و اندک نواصب که خارج از فِرق اسلامی هستند - شأن امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) را همان شأن والا و برجسته و ممتازی می‌دانستند که شما در کتاب‌های فریقین چه شیعه و چه سنی ملاحظه می‌کنید؛ بنابراین امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) محل اشتراک فرقه‌های اسلامی است و می‌تواند منبعی برای وحدت بین مسلمین به‌حساب بیاید.
امروز که دشمنان اسلام که نه طرف‌دار این فرقه و نه طرف‌دار فرقه دیگر نیستند؛ گاهی از یک فرقه‌ای به ضرر فرقهٔ دیگر حمایت می‌کنند، گاهی هم عکس آن عمل می‌کنند - دنبال ایجاد افتراق و شکاف بین مسلمان‌ها هستند و در یک چنین دورانی که مسلمان‌ها به وحدت و یکدلی احتیاج مبرمی دارند، امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) می‌تواند مظهر این وحدت باشد؛ نقطه‌ای باشد که همهٔ مسلمان‌ها در مقابل آن نقطه، مذعن و معترف و مقرّند. هیچ طرفی نمی‌تواند ادعا کند که امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) متعلق به اوست. خب، ما شیعیان در زیارت جامعه می‌گوییم: «معروفین بتصدیقنا ایّاکم»؛ ما معروفیم به ارادت و علاقه و عشق به امیرالمؤمنین و خاندان پیغمبر؛ لکن نمی‌توانیم ادعا کنیم که امیرالمؤمنین فقط متعلق به ماست.
همهٔ مسلمان‌های عالَم از فرقه‌های مختلف دربارهٔ امیرالمؤمنین این را قائل‌اند که این شخصیت عظیم، این انسان بی‌نظیر و این مظهر کامل اسلام، ذره‌ای و لحظه‌ای از متابعت پیغمبر اکرم سرپیچی نکرد؛ تخلف نکرد؛ کوتاهی نکرد؛ از دوران کودکی، تا دوران نوجوانی، تا دوران ریعان شباب و تا آخر عمر، یک‌لحظه در راه مجاهدت برای خدا و برای اسلام و برای قرآن فروگذار نکرد.
پس این یک نکته است که ما - چه شیعه، چه سنی و چه مذاهب گوناگون بین این فرقه‌ها - بیاییم و امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) را ملاک و محور وحدت قرار بدهیم.
امیرالمؤمنین مال همه است و خود آن بزرگوار هم شعارها و روش‌های را در زندگی مبارک خود دنبال کرده است که متعلق به همهٔ انسان‌هاست که درباره آنها عرض خواهم کرد. این یک نکته است.
نکتهٔ بعدی این است که محبت امیرالمؤمنین خیلی باارزش است. در روایت است که هرکسی محبت کسی در دل اوست، در قیامت با او محشور می‌شود. محبت خیلی حائز اهمیت است. اما محبتِ به تنهائی کافی نیست؛ تبعیت و پیروی‌کردن لازم است. ما که در دنیا به نام شیعه معروف هستیم، شیعه را این‌جور معنا کرده‌ایم: «الشّیعة من شایع علیّا»؛ باید دنبال او حرکت کنیم و هدفهای او را دنبال کنیم. معلوم است که ما با همه تلاش خود به رتبهٔ امیرالمؤمنین نخواهیم رسید، اما به سمت آن قله باید حرکت بکنیم.
