به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی هرمز، حجت‌الاسلام والمسلمین سید مهدی هاشمی در یادداشتی به مناسبت میلاد باسعادت امام علی النقی (ع) نوشت: پانزدهم ذی‌الحجه، سالروز میلاد باسعادت دهمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت، حضرت امام علی النقی الهادی علیه‌السلام است.
امام هادی علیه‌السلام در سال ۲۱۲ هجری قمری در اطراف مدینه، در محله‌ای به نام صریا دیده به جهان گشودند. مادر مکرمه‌شان، بانوی بافضیلت سمانه، که در زهد و تقوا نمونه عصر خویش بودند، در تربیت ایشان نقشی بی‌بدیل ایفا کردند. عمر پربرکت امام هادی علیه‌السلام ۴۲ سال و مدت امامت ایشان ۳۴ سال بود؛ ایشان در سن هشت سالگی به مقام شامخ امامت منصوب شدند.
با وجود خفقان بی‌سابقه و فشار بی‌امان حکام فاسد بنی‌عباس، به ویژه متوکل عباسی که پلیدترین حاکم زمان خود بود، امام هادی علیه‌السلام لحظه‌ای از وظیفه هدایت و ارشاد مردم غافل نشدند. ایشان بارها دستگیر، زندانی و تحت نظر قرار گرفتند؛ تا جایی که نقل است متوکل، آن حضرت را در میان درندگان انداخت تا شاید از عظمت و نور ایشان بکاهد، اما به اذن الهی، امام سالم و با اقتدار باقی ماندند.
با تمام فشارهای روحی و جسمی، امام علیه‌السلام دست از تربیت شاگردان، بیان حقایق و روشنگری برنداشتند. از جمله اقدامات مهم ایشان، نگارش رساله تفویض در پاسخ به سؤال مردم اهواز بود که عده‌ای با ایجاد شبهات کلامی، قصد گمراه کردن آنان را داشتند. امام با این رساله، شبهات اعتقادی و کلامی را رفع و مبانی صحیح دین را تبیین فرمودند.
همچنین، زیارت جامعه کبیره که منشور بسیار سازنده‌ای از معرفت ائمه اطهار علیهم‌السلام و ادب فنای مقربان کوی دوست است، به خواسته یکی از ارادتمندان ایشان، از زبان مبارک امام هادی علیه‌السلام جاری شد. این زیارت، به گفته بزرگان اهل حدیث، چنان جامع و عمیق است که هر کس آن را در مشاهد مشرفه بخواند، گویی تمامی ائمه اطهار علیهم‌السلام را زیارت کرده است.
فلسفه امامت، نجات انسان و دستگیری از نیازمندان است. ائمه اطهار علیهم‌السلام، دست نیاز هیچ کس را، حتی دشمنانشان را رد نمی‌کردند. نمونه بارز این سیره عملی، داستانی است که در مورد متوکل، کثیف‌ترین حاکم زمان امام هادی علیه‌السلام، نقل شده است. متوکل به بیماری دمل در ناحیه ران خود دچار شده بود که شدت درد، خواب و آرامش را از او سلب کرده بود. اطباء و پزشکان هرچه تلاش کردند، نتوانستند دردی از او درمان کنند. مادر متوکل که از ارادتمندان امام بود، نامه‌ای به امام هادی علیه‌السلام نوشت و جریان را بیان کرد.
امام هادی علیه‌السلام فرمودند: روغن حیوانی را با گلاب معجون کرده و به موضع بمالند؛ هم درد را تسکین می‌کند و هم دمل زود سر باز کرده و مواد فاسد بیرون می‌آید. اطبایی که نزد متوکل بودند، از این نسخه امام هادی علیه‌السلام تعجب کرده و آن را به مسخره گرفتند! اما مادر متوکل که به فرموده امام ایمان داشت، دستور داد تمام اطباء از کنار متوکل بروند و خودش آمد و داروی تجویز شده توسط امام هادی علیه‌السلام را به موضع درد مالید. در همان حال، درد تسکین یافت و دمل سر باز کرد و مواد فاسد بیرون آمد. متوکل پس از آن، خواب راحتی کرد و پس از درمان، هدایایی به امام هادی علیه‌السلام فرستاد. این واقعه، گواهی روشن بر سیره عملی امامان معصوم است که حتی دست نیاز دشمنانشان را نیز رد نمی‌کنند. نمونه‌های مشابه این شفقت و مهربانی در زندگی اهل بیت علیهم‌السلام فراوان و بیش از حد شمارش است.
در پایان، حدیثی اعتقادی و اخلاقی از این امام بزرگوار، هادی امت، ذکر می‌کنیم: کسی که از خدا پروا داشته باشد، دیگران از او پروادارند، و کسی که از خدا اطاعت کند، دیگران از او اطاعت کنند. و کسی که از آفریدگار اطاعت کند، از خشم آفریده‌شدگان باکی ندارد.
منابع: تحف العقول، صفحه ۴۸۳؛ احقاق الحق، ج۱۲، صفحه ۴۵۳؛ سیره عملی اهل بیت علیهم‌السلام زندگی امام هادی علیه‌السلام، سید کاظم ارفع
