به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «هرمز»، شهید «عبدالله احمدی‌زاده شغویی» دوم مرداد ۱۳۳۸، در روستای تهلو از توابع شهرستان بندرخمير به دنيا آمد. پدرش اسماعيل، كارگر بود و مادرش عايشه نام داشت. تا پايان دوره متوسطه در رشته تجربی درس خواند و ديپلم گرفت. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور يافت. بيست ‌و چهارم آذر ماه ۱۳۶۱، در اشنويه هنگام درگيری با گروه‌های ضدانقلاب بر اثر اصابت گلوله به پشت و پا، شهيد شد. مزارش در گلزار شهدای شهرستان بندرعباس واقع است.

جنگ که شروع شد، عبدالله حدود بیست سال سن داشت که اسلحه‌اش را برداشت و از همه چیزش گذشت و به فرمان رهبر انقلاب خمینی بت شکن لبیک گفت. به یاد دارم که هر وقت عبدالله از جبهه برمی‌گشت، حتی اگر نیمه‌های شب بود، اول پیش ما می‌آمد، پدر و مادرم را بیدار می‌کرد و با آن‌ها می‌نشست و از جبهه و فداکاری‌های رزمنده‌ها صحبت می‌کرد.

به خاطر دارم زمانی که شهید در یکی از مرخصی‌هایش که بعد از چهار ماه از جبهه آمده بود، پیش او رفتم و گفتم؛ عبدالله تو تا کِی به جبهه می‌روی؟ گفت؛ من عاشق شهادتم و می‌خواهم با شهید شدنم به معشوق واقعی برسم، تا زمانی که به شهادت برسم به جبهه می‌روم و از کشور و دین خویش دفاع خواهم کرد.

شهید در خانواده ما از همه جهات مشهور بود، وی فردی با اخلاص، با تقوا، مومن و بسیار مهربان بود، همیشه و تحت هر شرایط به مسجد می‌رفت و در آن مکان مقدس نماز می‌خواند.

زمانی که ماه مبارک رمضان بود هر شب به مراسم قرآن خوانی می‌رفت و در این میان من و برادرانم را نیز همراه با خود به مسجد می‌برد. با وجود اینکه سنم پایین بود و هنوز به سن تکلیف نرسیده بودم من را به خواندن قرآن و نماز تشویق می‌کرد و می‌گفت؛ برادر، اگر ایجاب کند که من اسلحه را بر دست گیرم و با دشمنان مقابله کنم، وظیفه شما حفظ مساجد و برپایی مراسمات قرآنی در آن است.

(به نقل از پسر دایی شهید، عبدالجلیل احمدی‌زاده)

انتهای خبر/