به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «هرمز»، وصیت‌نامه شهید علی عبدلی‌زاده سرشار از خلوص، ایمان و شناخت دقیق از معنای شهادت است. او در حالی که به‌سوی جبهه می‌شتابد، نه از وحشت، بلکه با امید و عزم محکم دیده می‌شود، و با توصیه‌ای به خانواده برای حفظ آرامش، تبریک و افتخار به راه او، همراه است.
این وصیت‌نامه نمایی از ارتباط میان تکلیف فردی، مسئولیت اجتماعی و روحیه صداقت‌آمیز دارد؛ درس‌هایی برای همه نسل‌ها در باب محبت، تعبد و بخشش.
شهید عبدلی‌زاده در وصیت‌نامه خود بیان کرده است: «نمی‌دانم از کجا شروع کنم و چه بنویسم؛ فقط می‌دانم که هیچ‌کس نمی‌تواند مانع رفتنم به جبهه باشد، جز خدا.
مادرجان، فقط این خواهش دارم که به آن افتخار کنی که فرزندت را روانه «کربلای ایران» می‌کنی. از صمیم قلب راضی باش و به‌خودت بگو که همه جوانان دارند و همه دلبند دارند، و علی تنها نیست.»
شهید در ادامه خطاب به مادرشان تأکید می‌کند: مادرجان اصلاً گریه نکن، اگر پولی دارم، برای خانه خدا یا زیارت کربلا خرج کن، و برایم دعا کن که رفتنم در این راه خواست خدا باشد و خدا قبول کند و جزء شهدای اسلام باشم.
شهید علی با اراده راسخ نوشته: «هیچ‌کس نمی‌تواند مانع رفتنم به جبهه باشد، جز خدا.» این عشق به راه حق و شهادت، سندی بر پایبندی اوست.
او از مادر می‌خواهد احساس آرامش و غرور کند: «مادرجان از صمیم قلب راضی باش»، و با تاکید بر حلالیت، پیوندی پایدار از رابطه فداکارانه مادر و فرزند را ترسیم می‌کند.
اگر ثروتی داشته باشد، هدیه‌ای است به معشوق؛ «برای خانه خدا یا زیارت کربلا خرج کن». این نوع از بخشش، نشانی از روح بلند معنوی او دارد.
وصیت برای دعا و آرزوی قبولی در راه خدا، نشانه توجه شهید به بعد معنوی اعمال و تلاش برای عاقبت‌به‌خیری است.
انتهای خبر/
