به گزارش خبرنگار حوزه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «هرمز»، حجت‌الاسلام سید مهدی هاشمی کارشناس مذهبی هرمزگان طی یادداشتی با موضوع ما غدیری یا پیرو غدیر هستیم، اظهار داشت: این روزها در فضای مجازی بحث از واقعه غدیر خم و ولایت حضرت امیر المومنین علیه‌السلام و بزرگ‌ترین عید جهان اسلام و بشریت و شعارها فراوانی سر داده می‌شود.

 سؤالی که مطرح است این که آیا ما واقعاً غدیری و پیرو آن هستیم؟ هزار و چهارصدساله که از غدیر می‌گذرد، حالا من و شما چه باید بکنیم! یک مقدار به خودمان برگردیم و ملاحظه که ما واقعاً شیعه عملی و عرفانی هستیم و یا این که شیعه شعاری؟! و خودمان را محاسبه که آیا ما واقعاً غدیر را شناخته‌ایم.

 و یا این که از غدیر فقط جمله ((من کنت مولاه فهذا علیّ مولاه)) رامی دانیم و بس آیا زندگی‌های فردی و اجتماعی و خانوادگی ما واقعاً بر معیار غدیر و فرهنگ رقم می‌خورد؟ آیا ما واقعاً غدیری و ولائی هستیم، آیا ما وارثان هشت سال دفاع مقدس که دم از حفظ آثار و اهداف شهدا دفاع مقدس می‌زنیم مثل رزمندگان، هشت سال، و رزمندگان دفاع از حرم و آن‌های که در مقابل داعش و وهابیت و گروه‌های منحرف مقاومت کردند و سرهایشان از بدن جدا شده، و یا مثل سردار شهید و سرباز اسلام قاسم سلیمانی و ابو المهدی و کبوتران حرمشان واقعاً غدیری و ولائی هستیم.

بیاییم چند دقیقه خودمان را محاسبه کنیم، آیا رنگ غدیر را داریم؟ آیا ما منشور جاوید صاحب غدیر و برادر قرآن نهج‌البلاغه را مثل آن مرد دانشمند مسیحی که گفت دویست بار مطالعه کردم، و هر دفعه مطلب جدیدی را به دست آوردم، حتی یکبار هم شده مطالعه کرده‌ایم؟

و یا این که (مثل این جانب) یک جمله و کلام آن هم نمی‌توانیم بخوانیم و یا بفهمیم، بلی خودمان را فریب ندهیم، اگر ما بر تمام زوایا و ابعاد غدیر توجه می‌کردیم دیگر شاهد این همه غربت آن و صاحب آن علی علیه‌السلام نبودیم، اگر طبق دستور خداوند و ابلاغ رسول خدا ص به غدیر توجه می‌شد، عاشورا و آن همه جنایت و تبهکاری نسبت به خاندان عصمت و طهارت علیهم‌السلام انجام نمی‌شد. 

حال که عاشورا به وجود آمد تا آرمان و فرهنگ غدیر را تحقق بخشد، ای‌کاش غدیر را مثل عاشورا در فرهنگ روزمره خود قرار می‌دادیم و شور غدیری را مثل عاشورا می‌داشتیم؟ اگر ما واقعاً غدیری و ولائی هستیم باید فرهنگ غدیر در تمام شئونات زندگی ما اعم از اعتقادی اجتماعی، اخلاقی، و سیاسی، خانوادگی و امنیتی حاکم با شد، اگر ما غدیری و ولائی هستیم چرا مدیران ما عهدنامه مالک‌اشتر را مثل ژاپنی‌ها و بعضی کشورهای دیگر بروی میز مدیریتی‌شان ندارند؟

به‌راستی اگر ما غدیری هستیم، چرا در مراکز فرهنگی و علمی و مقاطع دبستان و راهنمای، و دبیرستان، نونهالان و نوجوانان، جوانان ما با غدیر، و منشور صاحب آن آشنا نمی‌شوند، و بیگانه‌اند، چرا مرکز فرهنگی به‌جای ۲۰۳۰، فرهنگ دیکته شده و منحرف بیگانه از آن‌سوی مرزها بود (اگر برخورد مدبرانه رهبری نبود معلوم چه بلای بر سر فرزندان این سرزمین پاک شده از لوث بیگانگان می‌آمد) نهج‌البلاغه و فرهنگ غدیر آموزش داده نمی‌شود؟ چرا فرزندان خوش استعداد این کشور عوض فرهنگ بیگانه و زبان‌های اجنبی، خطبه غدیر و خطبه‌های نهج‌البلاغه تدریس و آموزش داده نمی‌شود؟

چرا معلمین و مربیان و مدیران و مسئولان مدارس ما موقع شروع کلاس و برنامه‌های تربیتی و یا کارهای فرهنگی و هنری‌شان از نهج‌البلاغه و خطبه غدیر ‌کلامی و نکته‌ای را بیان نمی‌کنند یک شیعه و پیرو غدیر و علی ع اگر زبان انگلیسی را نداند عیب هست!ولی اگر خطبه غدیر و ابعاد آن را نداند عیب نیست؟

آیا واقعاً کدام یک درست است و عیب هست؟ خودتان قضاوت کنید! چرا ما این گونه شده‌ایم، اگر زبان انگلیسی را ندانیم عیب است، و خطبه غدیر را ونهج البلاغه اگر ندانیم عیب نیست! باتوجه‌به این به خودمان برگردیم، آیا ما روبه غدیر و استقبال آن و پیاده‌کردن ابعاد و فرهنگ و زوایای آن در تمام شئونات زندگی‌مان می‌رویم و یا این که بر عکس پشت به غدیر می‌رویم خودمان را قاضی کنیم.